Klasyki, które warto przeczytać #2

Podobno klasyki to te książki, które wszyscy znają, ale nikt ich nie czyta. Czy rzeczywiście utwory, które zdobyły ugruntowaną pozycję w świecie literatury i miejsce w kanonie, są skazane na pokrywanie się kurzem? Myślę, że warto dać im szansę w równej mierze, co nowościom. 

A żeby ułatwić Wam poszukiwanie tych, które mogą Was zaciekawić, zaproponuję Wam pięć pozycji, które sama lubię. Poprzedni wpis z serii spotkał się z dużym zainteresowaniem z Waszej strony (zainteresowanych zapraszam tutaj), a przecież tyle innych książek czeka na przeczytanie. W dzisiejszym zestawieniu:

1. „Rok 1984” — George Orwell 

Źródło

Genialna, przerażająca dystopia. Ale ciarki przebiegają po plecach nie z powodu krwawych scen czy innych strasznych rzeczy. To świat przedstawiony sam w sobie potrafi sprawić, że po lekturze człowiek czuje się co najmniej nieswojo. Spróbujcie sobie wyobrazić co by było, gdybyście byli obserwowani przez władze państwa całą dobę. Tak właśnie żyją bohaterowie Roku 1984. Wszechobecne ekrany rejestrują każdy ich krok. Kwitnie donosicielstwo — nawet własne dzieci mogą zgłosić komu trzeba Wasze najmniejsze przewinienie, a Wasze mózgi są tak przeżarte przez system, że jeszcze będziecie dumni z tego, na jak przykładnych obywateli wyrastają. Prawda również kontrolowana jest przez rząd i potrafi zmienić się w ułamku sekundy, a Wielki Brat, którego dobrotliwą twarz widzicie na każdym kroku, w jednej chwili mógłby sprawić, że przestaniecie istnieć — nawet w pamięci własnych bliskich. Gwarantuję Wam, że po tej książce spojrzycie na kamerkę w swoich smartfonach z pewną dozą nieśmiałości.

Cóż, podobnie jak Huxley, o którym pisałam ostatnio, Orwell przewidział pewne rzeczy. Niektórzy eksperci radzą, abyśmy zaklejali kamerkę w laptopie, jeśli akurat jej nie używamy ;)

2. „Opowieści z Narnii” — C.S. Lewis

Źródło

Coś bardziej dla dzieci, ale nie tylko. Jedna z pozycji obowiązkowych dla każdego szanującego się fana fantastyki. Trudno znaleźć osobę, która by o Opowieściach z Narnii nie słyszała i nic dziwnego, bo książki z tej serii to naprawdę kawał porządnej literatury, który bawi i uczy od pokoleń. No i chociaż kierowane są do młodszych czytelników, starsi również nie mogą narzekać, ponieważ te książki zawierają drugie dno, nietrudne do eksploatacji, jeśli choć trochę interesujecie się Pismem Świętym ;) Słynna Szafa stała się symbolem zarówno serii, jak i ogromnej wyobraźni autora. Ja mam już 22 lata na karku, a wciąż śmieję się, że szukam przejścia do Narnii (czy gdziekolwiek).

3. „Władca Pierścieni” — J.R.R. Tolkien

Źródło

O czym jest Władca Pierścieni, tego już nikomu nie trzeba wyjaśniać. Być może jest dość oczywistą pozycją na mojej liście, jednakże dla mnie to arcydzieło literatury. Żaden świat, z którym do tej pory w fantastyce miałam styczność, nie dorównuje wielkością i szczegółami Śródziemiu. Warto przeczytać trylogię chociażby ze względu na to, że kiedyś była rzeczywiście czymś przełomowym i to właśnie ona spopularyzowała i mocno rozwinęła mój ukochany gatunek.

Szczególnie cenię ją za przesłanie (jedno z wielu) mówiące, że pozornie nawet najmniejsza i najmniej znacząca istota, może zmienić bieg historii świata, a walka dobra ze złem zaczyna się już w naszych własnych progach.

PS. Jeśli czytacie pierwszy raz, pamiętajcie o tym, żeby znaleźć w miarę świeży przekład! O tym bardzo trafnie kiedyś pisała Marta z bloga W sercu książki.

4. „Buszujący w zbożu” — J.D. Salinger

Źródło

Swego czasu mocno kontrowersyjna pozycja. Główny bohater, Holden, to sprawiający problemy nastolatek. Chłopak ma dość oryginalną osobowość i podejście do życia, dlatego czuje się niezrozumiany i samotny. Książka w dużym skrócie opowiada o jego poszukiwaniu bratniej duszy, jednak ma z tym spore problemy: zauważa, że wszyscy ludzie, z którymi próbuje nawiązać kontakt, są płytcy. Jak to się skończy? Sami zobaczcie. Książkę czytałam w gimnazjum, będąc na nią zdecydowanie za młoda, ale i tak pochłonęłam ją w jeden dzień, zafascynowana nietuzinkową postacią Holdena. Oczywiście nie wszystko byłam w stanie wtedy zrozumieć, dlatego muszę kiedyś przysiąść do niej jeszcze raz. A Wam bardzo polecam, jeśli jeszcze nie czytaliście. 

5. „Ferdydurke” — Witold Gombrowicz

Źródło

 Źle się stało, że Ferdydurke trafiło do kanonu lektur. Nie rozumiejąc książki, łatwo się do niej zrazić. A proza Gombrowicza wymaga o wiele wyższych kompetencji czytelniczych, niż te, które nabywamy w szkole. Tak właśnie system oświaty zdołał obrzydzić bardzo dobrego autora całym pokoleniom Polaków (czyżby kolejny powód, dla którego w naszym kraju czyta się tak mało?).

Ja też nie za wiele rozumiałam z książki, gdy czytałam ją w liceum. Ale bardzo dobrze odczytałam tę część krytykującą instytucję szkoły i tym właśnie Ferdydurke mnie kupiło. Do tej pory polski system oświaty to dla mnie zło wcielone, a Gombrowicz bardzo trafnie wskazuje jego wady, których wciąż nie wypleniono. Teraz już, będąc nieco starszą, mając na koncie więcej przeczytanych książek i studia za sobą, rozumiem książkę o wiele lepiej i powiem Wam jedno: Gombrowicz, cholera jasna, miał rację!

Czytaliście którąś z tych pozycji? A może któraś z nich szczególnie Was zaciekawiła? Co jeszcze według Was powinno pojawić się na liście?

Isleen