Klasyki, które warto przeczytać #1

Ktoś mógłby zapytać, dlaczego warto czytać klasyki, skoro jest tyle nowych, bliższych współczesnemu czytelnikowi książek? Może nie należą dziś do najbardziej poczytnych, jednak wciąż wiele z nich znajduje wiernych odbiorców i bez całej masy tytułów nie moglibyśmy sobie wyobrazić, jak dziś wyglądałaby literatura.

Ale nie o tym chciałam pisać. Mi też zdarza się czytać klasyki, choć chyba nie na tyle często, jakbym rzeczywiście chciała. Od jakiegoś czasu powiadamiam Was o tym w postach ze stosami książek do przeczytania, jednak z reguły unikam ich recenzowania (wyjątki robię naprawdę rzadko), ponieważ nie widzę w tym większego sensu. Po co komu kolejna recenzja np. Władcy Pierścieni, skoro wszyscy już mniej więcej wiedzą, o czym jest i czy mógłby trafić w ich gust? Pomyślałam jednak, że warto przedstawić Wam kilka tytułów, które moim zdaniem są warte polecenia. Może jeśli akurat macie ochotę na jakiś klasyk, znajdziecie w tym zestawieniu coś dla siebie?

Poniższa lista to jedynie ułamek tego, co chciałabym polecić. Nie wiem, jak długa musiałaby być taka zawierająca wszystkie lubiane przeze mnie pozycje, dlatego pomyślałam, że co jakiś czas (zwłaszcza, gdy będę mieć zastój z czytaniem) po prostu podsunę kilka tytułów. Dajcie znać, czy tego typu posty Was interesują. A tymczasem, już nie przedłużając...

1. „Nowy wspaniały świat” — Aldous Huxley

Wizja futurystycznego świata, który wykreował Huxley w swojej książce, może wydawać się w roku 2017 przestarzała. Tylko z pozoru. Kto czytał ten wie, jak dużo zjawisk kulturowych, które dziś są na porządku dziennym, autorowi udało się przewidzieć z niepokojącą wręcz precyzją. Nowy wspaniały świat opowiada o świecie z dalekiej przyszłości, w którym ludzi wytwarza się w laboratoriach, twór znany jako rodzina nie istnieje, tak samo, jak inne głębokie więzy międzyludzkie, a celem życia każdej jednostki jest jedynie dążenie do własnego szczęścia, spłyconego do zaspokojenia potrzeb i wszelkich zachcianek. Nawet my, a zwłaszcza my, możemy wyczytać z kart powieści pewną przestrogę, ale Huxley nie moralizuje; raczej ze zgryźliwą ironią snuje wyobrażenie skrajnie kapitalistycznej rzeczywistości, której przesłanki dopiero tak naprawdę zaczynają się pojawiać.

2. „Czarnoksiężnik z Archipelagu” — Ursula K. Le Guin

Cały cykl Ziemiomorze jest wart polecenia, ale ja opowiem o pierwszej i zarazem mojej ulubionej części. Czarnoksiężnik z Archipelagu to opowieść o chłopcu, który uczy się na maga. Zarazem jest to utwór wielowymiarowy: porusza kwestie dorastania, odpowiedzialności, zmagań z mroczną stroną samego siebie, dokonywania wyborów itp. Niezaprzeczalnie jedna z najwybitniejszych powieści fantasy, jaka kiedykolwiek wpadła mi w ręce. Szczególnie lubię ją za przesłanie (jedno z wielu), które mówi o tym, że każda nasza najmniejsza decyzja wywołuje zmianę w świecie, a z wielką mocą wiąże się wielka odpowiedzialność. Ekhm, psst... dodajmy do tego, że główny bohater, Ged, to jeden z moich książkowych mężów!

3. „Love Story” — Erich Segal

Wbrew temu, czego możemy spodziewać się po tytule, Love Story nie jest lekką książką. Jej bohaterowie, kochająca się para, przeżywa swoją codzienność, wciąż ucząc się kochać od nowa. Doświadczają wszystkiego: konfliktów, rozczarowań, problemów z poczęciem dziecka, biedy, a w końcu śmiertelnej choroby. Jest to raczej powieść o miłości, a nie romans (zasadnicza różnica!). Autor przedstawia oblicze związku z perspektywy mężczyzny i bez przesładzania. Pod koniec płakałam jak głupia, bo to emocjonalny dynamit, który zostawia czytelnika ze złamanym sercem, niedowierzaniem i głęboką satysfakcją z lektury. Mało która książka zrobiła ze mną coś podobnego.

4. „Hobbit, czyli tam i z powrotem” — J.R.R. Tolkien

Nie byłabym sobą, gdybym nie zaproponowała Wam czegoś Tolkiena. Hobbit będzie świetny dla tych, którzy dopiero rozpoczynają zapoznawanie się z twórczością tego pisarza, a zwłaszcza ze światem Śródziemia.

Do drzwi głównego bohatera, Bilba Bagginsa, pewnego wieczora pukają nieoczekiwani goście — cała kompania krasnoludów, z czarodziejem Gandalfem na czele. Nieznajomi proponują mu udział w niebezpiecznej wyprawie mającej na celu postawienie na nogi ich dawnego królestwa, zniszczonego przez smoka Smauga.

Dla mnie Hobbit jest opowieścią o sile chciwości, przed którą trudno ustrzec się każdemu: pracowitym krasnoludom, poczciwym hobbitom, oczywiście ludziom, a nawet ich doskonalszym braciom, elfom. Tolkien wyraża pogląd, że zbyt wielkie bogactwa materialne ściągają nieszczęście na ich posiadacza, które w powieści symbolizuje postać smoka. Porusza jednak wiele innych kwestii, takich jak braterstwo oraz źródła wojen. Hobbit został skierowany do nieco młodszych czytelników, co łatwo zauważyć po szczególnie baśniowym wydźwięku, jednak ci dojrzalsi również mają w niej czego szukać.

5. „Gra Endera” — Orson Scott Card

Andrew „Ender” Wiggin ma sześć lat i iloraz inteligencji daleko wykraczający ponad przeciętny. Wykazuje również silne cechy genialnego dowódcy i stratega. Żyje na futurystycznej, przeludnionej Ziemi, której mieszkańcy zmagają się z najeźdźcami z kosmosu, nazywanymi Robalami. Ziemscy dowódcy zauważają w nim ostatnią nadzieję dla walczących o przetrwanie ludzi, dlatego werbują go do Szkoły Bojowej, aby nauczyć go sztuki wojny.

Nie dajcie się zwieźć wiekowi głównego bohatera. Gra Endera zdecydowanie nie jest książką dla dzieci. To brutalna, choć niezbyt długa powieść, która obrazuje proces pozbawiania dziecka niewinności i szkolenia go na śmiercionośnego dowódcę, siejącego śmierć bez skrupułów, aby mieszkańcy Ziemi mogli obronić swoją planetę. Rozwala mózg i daje do myślenia.

Isleen