Dzieła wyszperane

„Pisane Szkarłatem” to z pewnością dość nietypowa powieść urban fantasy. Anne Bishop tworzy swój własny, szczegółowo skonstruowany świat, z jakim do tej pory się nie spotkałam. Bardzo często twórcy fantasy budują uniwersa na dwa sposoby: kreują świat magii i miecza, zbliżony swoimi realiami do czasów średniowiecznych, lub do naszego własnego wszczepiają rzeczywistość ukrytą przed wzrokiem ludzi. Albo po prostu równoległą, do której w jakiś sposób trzeba się dostać. Jednak autorka serii „Inni” przedstawia nam Namid: świat do złudzenia przypominający nasz, ale zamieszkiwany przez dwa konkurujące ze sobą typy istot: ludzi oraz magiczne istoty, zwane Innymi, takie jak zmiennokształtni, wampiry czy Żywioły.

Christine Canady, znana wszystkim jako CC, to kobieta niewątpliwie silna i zaradna. Mieszka sama, z dala od rodziny, nie ma też partnera. Jest sierżantem w amerykańskich siłach powietrznych. Zaczyna odczuwać znudzenie swoim własnym życiem. Pragnie wprowadzić do niego odrobinę magii. I tak, w dniu swoich dwudziestych piątych urodzin, upojona alkoholem i marzeniami, wypowiada magiczną formułę, która ma spełnić jej życzenie. Nie spodziewa się jednak, że dzięki temu jej życie całkowicie wywróci się do góry nogami.

Utwory fantastyczne można podzielić na dwie kategorie. Na te, które zachwycają swoim realizmem. Takie, które mimo, że dzieją się w świecie fikcyjnym, opowiadają prawdopodobne historie, a ich świat jest dobrze przemyślany i trzyma się swoich zasad tak samo naturalnie, jak nasza rzeczywistość praw fizyki. Są też utwory, które nawet najzagorzalszym fanom fantastyki wydają się kompletną bujdą i bzdurą. W 2011 roku Wojciech Zembaty zadebiutował na łamach wydawnictwa Znak książką „Koniec pieśni”, zainspirowaną legendami o królu Arturze. Jednakże nie jest to typowo arturiański utwór. Akcja powieści dzieje się w dwóch, równoległych światach: w rzeczywistości znanej nam z opowieści o tymże władcy oraz we... współczesnej Polsce! Ruch niby banalny, powtarzalny, ale przecież wymagający ogromnej kompetencji pisarskiej, jeśli powieść ma być wiarygodna. A więc: czy „Koniec pieśni” to powieść w pewien sposób prawdziwa, realistyczna w swej fantastyczności? A może to kompletne łgarstwo?

Siedemnastoletnia Cassie Morgan przechodzi trudny okres w swoim życiu. Jakby nie dość jej było zwyczajnych stresów związanych z dorastaniem i szkołą, jej rodzice rozwiedli się, a matka wyszła za światowej sławy skrzypka, Dina Cavalliego. Zapewne ostatni z tych problemów nie byłby tak tragiczny, gdyby Dino był zwyczajnym, zrównoważonym mężczyzną. Ojczym Cassie to jednak człowiek o wyraźnych problemach psychicznych, który terroryzuje swoją nową rodzinę. Musi korzystać z usług psychiatrycznych i tylko dzięki przypisywanym lekom nie robi krzywdy sobie ani innym. Zbliża się jednak koncert i artysta na jego rzecz odstawia medykamenty, w wyniku czego z dnia na dzień staje się coraz bardziej nieprzewidywalny i szalony. Jakby tego było mało, Cassie zakochuje się w uczniu Dina, Ianie.