„Piraci z Karaibów: Zemsta Salazara”. Kultowa seria w nowej odsłonie.

Słysząc po raz pierwszy o pojawieniu się najnowszej części „Piratów z Karaibów”, „Zemsty Salazara” z miejsca obiecałam sobie, że pójdę do kina. Nie miałam wielkich oczekiwań, tym bardziej, że nawet nie do końca wiedziałam, czego się spodziewać, bo chociaż trzy pierwsze części były świetne, to czwarta podobno (podobno, gdyż w końcu jej nie obejrzałam) okazała się bardzo rozczarowująca.

Miałam jedynie nadzieję, że „Zemsta Salazara” zachowa klimat pierwszych filmów i nie zanudzi mnie na śmierć. Nie nastawiałam się na nic wielkiego, lecz po prostu na miły wieczór w kinie i trochę Orlanda Blooma (tak, cóż, mam słabość do tego aktora, co zrobić). Oczywiste było, że kapitan Jack Sparrow jak zwykle zgarnie wszystkie najlepsze sceny i rozbawi mnie do łez, więc o to się nie martwiłam. Jakie wrażenie wywarł na mnie ten seans?

Film porusza kilka wątków. Jack Sparrow musi tym razem zmierzyć się ze starym przeciwnikiem — Salazarem — który pragnie wytępić wszystkich piratów i wydawałoby się, że zależy mu zwłaszcza na śmierci kapitana. Aby mu przeszkodzić, Jack udaje się na poszukiwanie Trójzębu Posejdona. Tymczasem syn Willa Turnera, Henry, szuka sposobu na zdjęcie klątwy z ojca i podczas swoich przygód napotyka Carinę, dziewczynę o wielkiej wiedzy astronomicznej, ale niestety borykającą się z łatką czarownicy. Losy tej trójki, jak można od razu się domyślić, wkrótce się połączą.

Chociaż nie nastawiałam się na nie wiadomo co, okazało się, że Piraci z Karaibów: Zemsta Salazara to naprawdę świetna produkcja. Już dawno nie ubawiłam się na żadnym filmie tak, jak na tym. Ale może po kolei.

Serca widzów z pewnością jak zwykle skradnie Jack Sparrow, który, gdy tylko pojawia się na ekranie, tak rozkręca akcję i tak bawi własną osobą, że to w dużej mierze dzięki niemu film zyskuje na humorze i atrakcyjności. Johnny Depp jak widać, jest wciąż w dobrej formie, bo na tle granej przez niego postaci, większość pozostałych wypada blado, chociaż żadna z nich nie jest źle napisana. Po prostu Jack to Jack — nasz pachnący rumem, wiecznie lekko zawiany i nieco niezdarny koleżka w ogóle się nie zmienił, a wręcz jest jeszcze bardziej tym niepoprawnym i zuchwałym sobą, niż wcześniej.

Z pewnością mocną stroną filmu jest również fabuła. Disney jak to Disney, jak zwykle zaserwował nam produkcję w komediowo-baśniowej konwencji, tego chyba jednak nie trzeba nikomu tłumaczyć. Zemsta Salazara to wciąż kino lekkie, rozrywkowe, ale jest to wysokiej jakości rozrywka. Twórcy nie zawahali się sięgnąć również po popkulturowe odniesienia, np. do mitycznej wyspy skarbów, Trójzębu itp., które są może nawet bardziej rozpowszechnione, niż te, które pojawiły się w poprzednich filmach. Akcja toczy się bardzo szybko i wiele się dzieje, jednak została zgrabnie poprowadzona. Nie mamy problemu z nadążeniem za fabułą, nie nudzimy się, ale też nie czujemy się przytłoczeni nadmiarem wydarzeń lub wątków. Ani przez chwilę nie byłam zmęczona lub zniecierpliwiona. Historia została więc opowiedziana bardzo dobrze, co wskazuje na świetnie napisany scenariusz.

Jednym z jego plusów jest też umieszczenie w nim retrospekcji związanej z młodością Jacka, co powinno w szczególności fanom bardzo uatrakcyjnić seans. Według mnie jest to jedna z najlepszych, jeśli nie najlepsza ze scen w całym filmie, z której można dowiedzieć się o kapitanie czegoś więcej. To też ta najmocniej zapadła mi w pamięć, jednak nie można powiedzieć, że poza nią nie ma w całej produkcji dobrze nakręconych scen. Ta po prostu do mnie trafiła w szczególności. W filmie jest tyle różnych „momentów”, że łatwo znaleźć coś dla siebie.

Muszę także zwrócić uwagę na estetyczny aspekt produkcji. Zemsta Salazara jest po prostu śliczna pod względem wizualnym. Chociaż wiele scenerii wygląda bajkowo, to zachowano dobry smak. Efekty specjalne również robią duże wrażenie, nie wyglądają też sztucznie. CGI nie rzuca się bezczelnie w oczy, chociaż doskonale wiemy, że tam jest (to jednak w dzisiejszych czasach i wiedząc, jak daleko zaszła technologia, uznaję już za pewien standard). Jest to jeden z tych filmów, na który po prostu dobrze się patrzy.

Warto zwrócić uwagę na aktora wcielającego się w Henry'ego Turnera, Brentona Thwaitesa; nie chodzi mi jednak o jego grę, która szczerze mówiąc, ani mnie grzeje, ani ziębi. Chciałabym jednak zauważyć to, jak dobrze jest dobrany do swojej roli — jeśli się przyjrzycie, zauważycie, że wygląda jak idealna mieszanka Orlanda Blooma i Keiry Knightley. W sam raz, żeby zagrać syna Willa i Elizabeth, co dodatkowo wydobyła charakteryzacja.

Chyba najsłabszą stroną filmu jest niestety czarny charakter. Kapitan Salazar to, jak mi się zdaje, najsłabszy ze złoczyńców występujących dotąd w serii (choć nie oglądałam jeszcze czwartej części, dlatego nie mogę stwierdzić z całą pewnością). Daleko mu na pewno do Davy'ego Jones'a. Nie ma charyzmy, sam w sobie również nie jest zbyt interesującą lub oryginalną postacią, a jego (nieosiągalny przecież, jak się nad tym zastanowić) cel, by pozbyć się raz na zawsze wszystkich piratów, których uważa za zakałę morza, zalatuje słabą kreskówką. Nie jest to bohater, którego będziemy pamiętali i nie ma co liczyć na to, że stanie się jedną z ikon popkultury lub nawet samych Piratów z Karaibów. Z drugiej strony nie jest na tyle zły, żeby sprawić, że przyjemność z seansu będzie mniejsza. W większym stopniu po prostu odgrywa rolę tła dla wydarzeń, to znaczy inicjuje te najważniejsze z nich, ale wydaje się kimś o wiele mniej znaczącym, niż jest w rzeczywistości.

Zwróćmy uwagę na to, że tak naprawdę Salazar wcale nie jest zły, wszak obiera sobie za cel walkę z piratami, czyli, jakby nie patrzeć, ze złoczyńcami. Ciekawe, jak historia opowiedziana w odpowiedni sposób może sprawić, że widz stanie po stronie tego, który powinien ponieść karę. Właściwie przez to jestem teraz skłonna nazwać Salazara raczej antagonistą niż czarnym charakterem.

Osobiście, byłam lekko rozczarowana tym, że Will Turner nie pojawia się w filmie tak często, jakbym sobie tego życzyła. Rozumiem jednak, że raczej nie ma tam więcej miejsca dla tej postaci i twórcy, gdyby chcieli pokazać go w większej ilości, musieliby to po prostu zrobić na siłę. Pociesza mnie scena, która wyświetla się po napisach końcowych, sugerująca nie tylko pojawienie się następnej części filmu, ale też większy udział Blooma w nim.

Piraci z Karaibów: Zemsta Salazara to jeden z najlepszych filmów, jakie oglądałam w tym roku, a weźmy pod uwagę, że tych trochę było. Mnóstwo humoru, magii i akcji zapewnia zupełne oderwanie od świata na czas seansu. Zaryzykuję nawet stwierdzeniem, że piąta część nie tylko zachowała klimat najwcześniejszych odsłon, ale okazała się lepsza nawet od pierwszej z nich.

Isleen