Przeżyjmy to jeszcze raz. „Piękna i Bestia” Disneya.

„Piękna i Bestia” doczekała się już wielu adaptacji, w tym również disneyowskiej. Niedawno miała premierę aktorska wersja słynnej animacji Disneya z 1991 roku. Już sama obsada filmu zwraca uwagę i zachęca do zapoznaniu się z nim.

To popularna historia, znana chyba nam wszystkim, przynajmniej w skrócie. Pewien książę, za okrucieństwo i rozpustę, zostaje przemieniony w zbudzającego strach stwora, co skazuje go na życie z dala od ludzi. Po latach do jego pałacu trafia młoda dziewczyna. Jej ojciec wcześniej zabrał różę z ogrodu Bestii, dlatego, aby go ukarać, więzi ją w pałacu. Nieoczekiwanie między tym dwojgiem pojawia się uczucie.

Oczywiście, Disney lubi przetwarzane historie ubogacać i ubarwiać na swój sposób. Przyznam się, że nie miałam okazji oglądać animacji w dzieciństwie. Zrobiłam to dopiero po zapoznaniu się z jej aktorską wersją, dlatego pisząc tą opinię, spróbuję również porównać oba filmy.

Ale jakie wrażenie wywiera produkcja? Mnie wbiło w fotel. Ten seans przebudził moje wewnętrzne dziecko i przez czas jego trwania cieszyłam się jak mała dziewczynka. Może akurat animacji wcześniej nie widziałam, ale przecież też miałam jakieś doświadczenia z Disneyem i snułam pewne wyobrażenie tego, jak produkcja będzie wyglądać. Spodziewałam się jednak o wiele mniej — przyjemnego filmu z fajną muzyką, jako taką fabułą, toną efektów specjalnych i dobrą obsadą, na której samych nazwiskach (bardziej, niż grze) biłby rekordy popularności. W każdym z wymienionych aspektów twórcy przebili moje oczekiwania.

Cieszę się, że historia jest tożsama z tą, jaką opowiedziano w animacji, ale nie identyczna. Wspaniale, że zachowano klimat wcześniejszego filmu i jego baśniowość. Jednocześnie jednak fabuła została wzbogacona o różne szczegóły, dzięki którym produkcja jest w stanie zaskoczyć i zaintrygować. Jeśli pewne elementy kanonu zmieniono, to tylko na dobre, dzięki czemu ta opowieść wypada nieco bardziej autentycznie. Piękna i Bestia to zarówno film odpowiedni dla dzieci, jak i dla tych dorosłych, którzy wychowali się na tej bajce — mam wrażenie, że to właśnie dla nich został nakręcony. Konstrukcja fabuły jest dużo dojrzalsza, a jednak wciąż zachowuje całą swoją „disneyowość”. Pojawia się również delikatnie zasugerowany wątek homoseksualny, który został ukryty na tyle dobrze, że jeśli ktoś nie będzie się go doszukiwał, nie zauważy go, a wszyscy pozostali odkryją dodatkowy smaczek.

Oczywiście, nie oczekujmy, że pojawi się tu więcej logiki. To wciąż przede wszystkim baśń, w dodatku w wydaniu spod znaku Myszki Miki. W jednej ze scen zobaczymy obity gąbką od środka wóz służący do przewożenia osób chorych psychicznie, pojawi sie też sporo czarnoskórych aktorów (żeby nie było — ja nic nie mam do ludzi o innym kolorze skóry, po prostu w czasie, w którym toczy się akcja filmu, nie było prawa mieszkać ich we Francji aż tylu, a już z pewnością nie obejmowali prestiżowych stanowisk np. księży), a Płomyk mówi z francuskim akcentem, chociaż wszyscy inni bohaterowie również są Francuzami. Jest to jednak złe kryterium do oceniania filmów Disneya, które z samego założenia mają być proste, a twórcy skupiają się w nich na czymś innym niż faktach historycznych lub bardziej skomplikowanych zależnościach. Oglądając bajki Disneya chcemy magii, przyjemności i przygody, a nie filmu historycznego.

Dobrą decyzją okazało się rozbudowanie poszczególnych postaci. Bella jako bohaterka wypada naprawdę porządnie, dużo lepiej, niż w filmie animowanym. Jest dojrzalsza, stabilniejsza emocjonalnie i bardziej zaradna od swojego kreskówkowego pierwowzoru, który chociaż na tle innych księżniczek Disneya prezentuje się naprawdę dobrze, to jednak wciąż cierpi na pewną „księżniczkowatość” (mam nadzieję, że rozumiecie, co mam na myśli). Bella grana przez Emmę Watson na szczęście się tego pozbyła, stając się naprawdę porządnie skonstruowaną i wartościową postacią oraz dobrym wzorem dla współczesnych dziewczynek.

To samo dotyczy czarnego charakteru, czyli Gastona. W animacji przedstawia się go wyłącznie jako półgłówka i osiłka. W filmie, chociaż to wciąż ten sam, rubaszny, grubiański i zapatrzony w siebie egoista, to jednak przejawia nieco więcej inteligencji. Jego poczynania wydają się trochę lepiej przemyślane (w jego przypadku dobrze, że w ogóle takie są), co również pozytywnie wpływa na fabułę.

Nie sposób nie wspomnieć o tym, że film jest naprawdę dobry pod względem gry aktorskiej. Często słyszę opinie, że wygląd Emmy Watson nie przystaje do urody kreskówkowej Belli. To prawda, że ich podobieństwo jest naciągane, znam też wiele aktorek, których twarz bardziej przypomina twarz Belli, jednak nie wiem, kto inny mógłby zagrać ją tak, jak zrobiła to Emma. Nie wspominając już o tym, że to, w jaki sposób aktorka kreuje się w mediach, czyli na wyzwoloną, oczytaną kobietę, bardzo pasuje do charakteru tej postaci. Można powiedzieć, że Emma przynajmniej do pewnego stopnia zagrała samą siebie.

Nieźle wypadają również wszyscy inni aktorzy. Jestem bardzo zadowolona z występu np. Ewana McGregora (ten głos!), Iana McKellena, wcielającego się w rolę Bestii Dana Stevensa i Luke'a Evansa.

Oczywiście, w produkcji roi się od efektów specjalnych. Są one jednak stworzone bardzo estetycznie. Jeśli ogląda się je w kinie, robią naprawdę wielkie wrażenie (szczególnie te pojawiające się na samym początku filmu albo towarzyszące słynnej sukni Belli). Ogólnie rzecz biorąc, zdjęcia wyglądają po prostu prześlicznie, jednak trzeba się nastawić na ich bajkowy styl (nie są kiczowate czy kampowe — są bajkowe, to zasadnicza różnica).

O muzyce chyba nawet nie mam co wspominać. Zapewne domyślacie się werdyktu. Wydaje mi się, że wykonania filmowe są lepsze, niż te, których mamy okazję posłuchać oglądając animację. Szczególnie rzuca się to w oczy w przypadku piosenki Be Our Guest. W partiach śpiewanych przez Bellę da się usłyszeć niekiedy mastering, jednak weźmy pod uwagę to, że są to trudne do zaśpiewania piosenki, a Emmie i tak wychodzą całkiem dobrze. Nadrabia z resztą dobrą grą. Nie można być przecież świetnym we wszystkim.

Seans jak najbardziej polecam, zarówno wielbicielom Disneya, jak i tym, którzy chcą przyjemnie spędzić wieczór. Produkcja jest naprawdę przyzwoita, dopracowana do najmniejszego szczegółu i wciągająca. Wyszłam z kina bardzo zadowolona, a wręcz oczarowana.

Isleen